بطور کلی مقاوم‌سازی سازه‌های بتنی موجود یا مرمت آن‌ها بمنظور تحمل بارهای مضاعف طراحی، بهبود نارسایی‌های ناشی از فرسایش، افزایش شکل‌پذیری سازه یا سایر موارد با استفاده از مصالح مناسب و شیوه‌های اجرایی صحیح بطور متعارف انجام‌ می‌گردد. استفاده از صفحات فولادی به‌صورت پوشش خارجی، غلاف‌های بتنی یا فولادی و پس‌کشیدگی خارجی، تعدادی از روش‌های متعارف موجود می‌باشند.

استفاده از کامپوزیت‌هایی با زمینۀ پلیمری در بهسازی سازه‌های بتن‌آرمه طی سالیان اخیر از رشد قابل توجهی برخوردار بوده‌ است که دلیل اصلی آن، نیاز به افزایش عمر بهره‌برداری و ارتقاء اساسی زیرساخت‌ها در تمامی نقاط دنیا می‌باشد. از ویژگی‌های اصلی کامپوزیت‌های پلیمری می‌توان به مقاومت مناسب در برابر خوردگی، سادگی اجرا در محل نصب و سبکی آن‌ها اشاره کرد. عامل دیگر در گسترش کاربردی مصالح FRP کاهش قیمت این مصالح می‌باشد. شاید یک دهۀ قبل، استفاده کامپوزیت‌های FRP روشی لوکس و گران قیمت به نظر می‌رسید، اما اکنون قیمت این مصالح به مراتب تنزل پیدا نموده است. درگذشته نه چندان دور، مدارک فنی بسیار محدودی در این رابطه وجود داشت، لیکن امروزه تعداد قابل توجهی از مقالات علمی و نشریات و کنفرانس‌های مربوط به بحث کاربرد این مصالح در مقاوم‌سازی اختصاص دارد. این رشد فزاینده شاهد رویکرد و اهمیت این فناوری می‌باشد که به دنبال گسترش نیاز و توجه به تقویت با استفاده از مصالح کامپوزیت و بمنظور کاربردی نمودن دانش فنی، روش‌های طراحی نیز تدوین گردیدند تا در بخش حرفه‌ای مورد استفاده قرار گیرند. تبیین روش‌های تحلیل و در نظر گرفتن ضرایب ایمنی در طراحی با ملاحظات اقتصادی منجر به تدوین دستورالعمل‌ها و آیین‌نامه‌های محاسباتی و اجرایی شدند که از جمله آن می‌توان به آیین‌نامه‌های ISIS کانادا، FIB اروپا و ACI 440R آمریکا نیز اشاره نمود.

با توجه به رشد کاربرد مصالح تقویتی FRP در کشور ما ایران و تقاضا برای استفاده از این فناوری بمنظور مقاوم‌سازی ساختمان‌های بتن‌آرمه، اقدام به تهیه و تدوین نشریۀ شماره ۳۴۵ با عنوان «راهنمای طراحی و ضوابط اجرایی بهسازی ساختمان‌های بتنی موجود با استفاده از مصالح تقویتی FRP» گردید که در سال ۱۳۸۵ منتشر شد و تنها ویرایش این نشریه تا به امروز می‌باشد.