در چند سال گذشته چند حادثۀ حریق مهم در ساختمان‌های موجود در کشور رخ داد که از این بین باید به حادثه دردناک ساختمان پلاسکو و پس از آن حادثۀ کلینیک سینا اشاره نمود. حریق ساختمان پلاسکو متأسفانه با ریزش کامل ساختمان و تلفات قابل توجه همراه بود و در عین حال باعث توجه بیشتر مسئولین و مردم به ایمنی ساختمان‌ها در برابر آتش شد. خصوصاً نکته‌ای که بیش از همه مورد توجه مسئولان قرار گرفت و در گزارش هیأت ویژه ریاست جمهوری نیز بر روی آن تأکید شد، وضع مقررات و الزامات برای ارزیابی و بهسازی ساختمان‌های موجود بود. این موضوع در مرکز تحقیقات و وزارت راه و شهرسازی مورد پیگیری قرار گرفت و از جمله در جلسه شورای تدوین مقررات ملی ساختمان، مورخ 30/2/96 تأکید شد که الزامات و مقررات مورد نیاز برای ساختمان‌های موجود در زمینه‌های بهسازی سازه‌ای و مهندسی آتش تهیه شود.

این موضوع به دلایل مختلف از پیچیدگی‌های خاصی برخوردار است. برای آن دسته از ساختمان‌های موجود که با مقررات جدید ساخته شده‌اند، انتظار می‌رود که در صورت تعمیر و نگهداری مناسب از سیستم‌ها، ساختمان از سطح قابل قبول ایمنی در برابر آتش برخوردار باشد، بنابراین چنانچه مقررات تعمیر و نگهداری بر اساس مبحث 22 مقررات ملی ساختمان بر آنها حاکم گردد، انتظار می‌رود شرایط مطلوب باشد. اما برای ساختمان‌های قدیمی این موضوع صادق نیست، زیرا این دسته از ساختمان‌ها در زمانی ساخته شده‌اند که مقررات فعلی وجود نداشته و معمولاً هیچگونه الزام محافظت در برابر آتش در آنها رعایت نشده است. از طرف دیگر متأسفانه امکان پیاده کردن تمام مقررات جدید در ساختمان‌های قدیمی وجود ندارد، بنابراین سیستم‌های نظارتی برای تعیین سطح قابل قبول و پذیرش مسئولیت آن دارای مشکلات فنی و حقوقی هستند و لازم است تا دستورالعمل‌ها و مقررات در سطح ملی برای این موضوع تهیه شود. در این خصوص تیپ‌بندی ساختمان‌های موجود از نظر درجۀ اهمیت و کاربری باید مورد توجه باشد. همچنین تعیین معیارهای ارزیابی و تعریف سطوح قابل قبول بر اساس مشخصات ساختمان ضروری است.

شایان ذکر است که ویرایش سوم مبحث سوم مقررات ملی ساختمان، محافظت ساختمان‌ها در برابر آتش که در بهمن 1395 ابلاغ شد، نسبت به ویرایش‌های قبلی توسعه قابل توجهی یافته است که برای ساختمان‌های پیش از آن، چنین سطحی از مقررات در ایران وجود نداشت. از طرف دیگر متأسفانه امکان پیاده کردن تمام مقررات جدید در ساختمان‌های قدیمی وجود ندارد، بنابراین سیستم‌های نظارتی برای تعیین سطح قابل قبول و پذیرش مسئولیت آن دارای مشکلات فنی و حقوقی هستند و لازم است تا دستورالعمل‌ها و مقررات در سطح ملی برای این موضوع تهیه شود. برای این منظور و برای تهیۀ چارچوب علمی و فنی دستورالعمل و نیز محتوای فنی آن مطالعات وسیعی صورت گرفت. ابتدا مروری بر دستورالعمل‌های ایمنی حریق ساختمان‌های موجود در دنیا به عمل آمد. از جمله ضوابط تجویزی IEBC، IFC و NFPA 101 موردمطالعه قرار گرفت. از طرف دیگر، رویکرد اکثر مباحث مقررات ساختمانی در ایران، یک رویکرد تجویزی است و این رویکرد، به‌ تنهایی نمی‌تواند پاسخگوی نیازهای ارزیابی و بهسازی ساختمان‌های موجود باشد؛ زیرا برای هدف بهسازی از نظر ایمنی در برابر آتش به یک سیستم ارزیابی، موازنۀ ضوابط و تا حد امکان امتیازدهی نیاز است که متفاوت از یک چارچوب تجویزی است. نهایتاً یک چارچوب ارزیابی و بهسازی ساختمان‌های موجود از نظر ایمنی در برابر آتش طراحی شد که در آن علاوه بر روش تجویزی برای شرایط مشخص، تفکر ارزیابی خطرپذیری و کاهش ریسک پیاده‌سازی شده، که در بهار سال 1400 تحت عنوان دستورالعمل ارزیابی و بهسازی ایمنی در برابر آتش برای ساختمان‌های موجود، نشریة ض-922 ارائه‌شده است.