مبحث ششم، حداقل بارهایی را تعیین می‌کند که باید در طراحی ساختمان‌ها مورد استفاده قرارگیرند. در مورد سازه‌های خاص مانند سدها، اسکله‌ها، سازه‌های دریایی و نیروگاه‌های هسته‌ای علاوه بر ضوابط این مبحث، باید ضوابط ویژۀ بارگذاری آیین‌نامه‌های مربوط به هریک از آن‌ها نیز رعایت شود. بارهای تحت پوشش این آیین‌نامه شامل: بارهای ثقلی، مرده، زنده، برف، باران، یخ، بارهای ناشی از نیروهای جانبی نظیر باد و زلزله و بارهای ناشی از فشار خاک، آب، سیل، انفجار و بار خود کرنشی می‌باشد. همچنین ترکیبات بارگذاری مربوط به روش مقاومت و طراحی به روش تنش مجاز نیز در این مبحث ارائه شده است.

دامنۀ کاربرد مبحث ششم مقررات ملی ساختمان:

این مبحث حداقل بارهایی را در بر می‌گیرد که باید در طراحی ساختمان‌ها و سازه‌های موضوع مقررات ملی ساختمان از جمله ساختمان‌های بتن مسلح، فولادی، چوبی و ساختمان‌های بنایی مدنظر قرار دارند.

 سرفصل‌های مبحث ششم مقررات ملی ساختمان عبارت است از:

• فصل اول: کلیات.
• فصل دوم: ترکیب بارها.
• فصل سوم: بار مرده.
• فصل چهارم: بارهای خاک و فشار هیدرواستاتیکی.
• فصل پنجم: بار زنده.
• فصل ششم: بار سیل.
• فصل هفتم: بار برف.
• فصل هشتم: بار باران.
• فصل نهم: بار یخ.
• فصل دهم: بار باد.
• فصل یازدهم: بار زلزله.
• پیوست 1: طراحی ساختمان‌ها به روش عملکردی.
• پیوست 2: جرم مخصوص مواد، جرم حجم مصالح و غیره.
• پیوست 3: بار زنده کف انبارهای اجناس.
• پیوست 4: ضوابط تکمیلی محاسبۀ اثرات باد بر سازه‌ها.
• پیوست 5: تقسیم‌بندی مناطق کشور برای برف.

بر اساس اعلام دفتر تدوین مقررات ملی ساختمان، ویرایش چهارم مبحث ششم مقررات ملی ساختمان در سال 1398 به عنوان آخرین ویرایش این مبحث (تاکنون)، قابل استفاده خواهد بود.